ఏదో ఉన్నంతలో పర్లేదు అన్నట్టుగా సోలో జీవితము సాగించేస్తున్న నా జీవితంలోకి (రూమ్)లోకి కొత్తగా ఇద్దరు వ్యక్తులు జాయిన్ కావడంతో నా సోలో జీవితానికి కొద్దిగా ఉప్పు కలిపినట్టుగా ఉంది. అంటే ఉప్పగా అయిపోయిందని ఊహించికోవద్దు. రుచి సరయిన మోతాదుకి వచ్చిందనుకోవచ్చు. వాళ్ళు అంత సడెన్ గా రావడానికి కారణం గ్రూప్ సర్వీసులకు ప్రీపేర్ కావడానికి. ఇద్దరూ ఉద్దండులే. వచ్చిన వాళ్ళు వచ్చి బుద్దిగా చదువుకొని ప్రిపేర్ కావచ్చు కదా.... నాలో ఉన్న పోటుగాణ్ణి కూడా లేపి రెచ్చగొట్టారు. నేను కూడా గ్రూప్ సర్వీసులకు ప్రిపేర్ కావచ్చు కదాని.... నాలో పోటుగాడికి పూర్తిగా తెలియక పోయినా, నాకు మాత్రం తెలుసు కదా మన సామర్ద్యం ఎంతో.. దానితో అటువంటివి మనకు వర్కవుట్ కావని చెప్పా.... ఆయిన వాళ్ళు వినకుండా నాలో పోటుగాణ్ణి పైకి ఎక్కించేసారు. సర్లే వాళ్ళు అంతలా మునగ చెట్టు ఎక్కించాక కాదనడం ఎందుకులే అనుకొని ఓకె చెప్పా.. నేను ఇచ్చిన చనువుతో, ఇక నాలో ఉన్న పోటుగాడు రెచ్చిపోయాడు. (ఇక్కడ నుండి వాళ్ళతో కలసి విరగబడి చదివేస్తున్నాడురా బాబు అని అనుకోకండెయె. అలానుకుంటే మీరు పప్పులో కాలేసినట్టే). నాలో ఉన్న పోటుగాడు, ఆఫీసులో నా ప్రక్కన సిన్సియర్ గా పనిచేసుకొనే మూర్తిగారిని రెచ్చగొట్టేసాడు. ఆయన మాత్రము అన్ని బేరిజు వేసుకొని చదవగలనని డిసైడయి మాతో పాటుగా జాయినయ్యారు(చదవడానికి). వెంటనే నేను ఎలా చదవాలో స్కెచ్ గీచేసాను. ఆ స్కెచ్ అక్కడ వరకే ఆగిపోయింది. ఎందుకంటే ఆ స్కెచ్ ని ఇప్పటి వరకు అమలులో పెట్టడానికి కుదరలేదు. నా రూమ్మేట్లు మాత్రము బుద్దిగా కోచింగ్ సెంటర్ లకి వెళ్ళి వచ్చి చదువుకుంటున్నారు. నాలో పోటుగాడు రెండు రోజులయ్యక పడుకున్నాడు. వాడి ఆయిపు లేదు. అడ్రసు లేదు. కాని మూర్తిగారు మాత్రము పట్టువదలని విక్రమార్కుడులా గ్రూప్ సర్వీసులకు ఎట్లయిన ప్రిపేర్ కావల్చినదే అని పట్టు కూర్చున్నారు. ఈసారి అంత ఉత్సాహముగా లేవలేదు నాలో పోటుగాడు. ఆయినప్పట్టికి ఏదొలా రోజులు కానిచ్చేన్నాను.
ఇక బద్దకము పుట్టిన వెంటనే నేనే పుట్టానని నా నమ్మకము. అందుకే వాడు నేను ఎపుడూ అన్నదమ్ములా కలసిమెలసి ఉంటాము. వారము తిరిగే సరికల్లా వాడేసిన నా బట్టలు వాష్ చేసి పెట్టడానికి కాకినాడ మహనగరంలో చాకలి అనే మహత్తరమైన వ్యక్తులు చాలా అరుదుగా దొరుకుతున్నారు. అందుకని వారాంతములో నేను వాడేసిన బట్టలని పట్టుకొని మా ఇంటికి వెళ్ళిపోవడం అలవాటు. అక్కడ ఆ బట్టలు పడేసి, మళ్ళా వారానికి సరిపడే బట్టలు తెచ్చుకొవడం అలవాటు. ఆ విధంగా ఇప్పటి వరకు చేస్తుండె వాడిని. (మనది చిన్నప్పటి నుండి మహరాజ లైఫ్. ఏ పని చేయవలసిన అవసరము ఉండేది కాదు). కాని ప్రతి వారము ఇంటికి వెళ్ళిరావడమంటే, ప్రయాణానికి మహ ఇబ్బందిగా ఉండేది. కాని వేరే ప్రత్యాయమ్నం లేక అలాగే కంటిన్యూ చేసేస్తున్నాను. ఇకపోతే నా రూమ్మేట్లు మాత్రము వాళ్ళ బట్టలు వాళ్ళె ఉతుకేసికుంటున్నారు. ఇదేదో బాగుంది కదా.. మనము కూడా ట్రై చేద్దామని డిసైడయి ఈ వారము బట్టలు నేనే ఉతుకేసికున్నా.... నా టొటల్ లైఫ్ జీవితంలో ఎపుడూ బట్టలు ఉతికిన పాపానికి పోలేదు. కాని ఈ రోజు ఉతికిన తర్వాత తెలిసింది. ఉతకడం ఒక ఆర్ట్ అని. వాటిని ఉతకలంటే నైపుణ్యం కావలని. నా బట్టలు నేనే ఉతుక్కోవడం గ్రూప్ సర్వీసులు కొట్టడం కన్నా గొప్పదిగా కనిపించి నాలో పోటుగాడు సంతృప్తి పడిపోయాడు. మొత్తానికి నా చేత గ్రూప్ సర్వీసులు రాయిస్తానన్న నా రూమ్మేట్లు, నా చేత బట్టలు ఉతికించారు.
No comments:
Post a Comment