చాలా రోజులయింది నా అర్టికల్ పోస్ట్ చేసి.... యాక్చువల్ గా నేను చాలా సబ్జెక్ట్స్ అనుకొన్నా వ్రాయడానికి.... కాని ఎందుకనో గాని నా సిస్టమ్ లో దీనికి సంబందించిన సైట్ ఒపెన్ కాలేదు... ఇదుగో మరల ఇన్నాళ్ళ తర్వాత ఈ రోజు ఒపెన్ అయింది... సైట్ ఒపెన్ ఆయితే ఆయింది కాని నా మైండ్ మాత్రం ఒపెన్ కాలేదు... కాని ఏదోకటి వ్రాసేయాలని తాపత్రయం... తాపత్రయం కుదురుకు ఉండనివ్వదు కదా మన మనస్సుని.... ఏమి రాయాల అని ఆలోచిస్తుంటే ప్రొద్దున అమ్మ చేసిన ఫోన్ కాల్ గుర్తుకు వచ్చింది... ఎందుకంటే నా పెళ్ళి గురించట... పెళ్ళి అంటే ఏమిటొ ఇప్పటికి మనకు అంతుచిక్కడం లేదు... సో.. దీని మీద మనకున్న అభిప్రాయాలన్ని కలపి ఇందులో వ్రాసేద్దమని కూర్చున్నా..... ఇక చదవండి.... నాకెందుకో తెలియదు మొదట నుండి కూడా పెళ్ళి మీద పెద్దగా నమ్మకం లేదు... నమ్మకం లేని వాణ్ణి నోరు మూసుక్కొని ఊరుకోవచ్చు కదా.... ఊరుకోకుండా బంధువుల దగ్గర, సన్నిహితుల దగ్గర అడిగిన, అడగక పోయినా నేను పెళ్ళి చేసుకొను అని స్టేట్ మెంట్స్ ఇచ్చి పారేసాను.... అలాగే చూద్దామని కొంత మంది అన్నప్పటికి వాటిని ప్రక్కకు తీసిపారేశాను.. ఇంతకి పెళ్ళి మీద సదబిప్రాయం ఎందుకు లేదో మాత్రము సరయిన కారణం లేదు... అలా కాలముతో పాటు మన అభిప్రాయములు కూడా మారాయి. (కాలము మారకపోయినా మన అభిప్రాయలు మాత్రము స్దిరంగా ఉన్నట్టు?)... పెళ్ళి మీద సదభిప్రాయము లేదన్నను గాని ప్రేమ మీద సదభిప్రాయము లేదనులేదు కదా అని అనుకొని మా మరదలును ఇష్టపడ్డాను.... ఇష్టపడ్డాననే మాటే గాని ఎందుకు ఇష్టపడ్డానో సరయిన కారణం లేదు.. బహుశా అందరికి లవర్స్ ఉన్నారు. మనకు మాత్రము లేరు అని అనుకొని ఉంటా..... మనకు ఎప్పుడైనా ఒక స్దిర అభిప్రాయములు ఉంటే కదా........ మరి ఆ విషయము కుదురుగా ఒక చోట ఉండదు కదా.. అది పల్లమెరిగిన నీరు లాగా ప్రవహించి ఆ విషయము ఆ నోటా, ఈ నోటా అలా పాకి మా అమ్మ గారి వద్దకి వెళ్ళింది.... వెళ్ళిన తర్వాత వారు ఊరుకోరు కదా, ఒక దుర్మమహుర్తంలో నన్ను పిలిచి నా మరదలుతో పెళ్ళి గురించి కదిపారు.... ఇంతకు ముందు పెళ్ళి చేసుకొను అని కూసిన కారుకూతలు మర్చిపోయి, సరేనని అనడంతో తదనంతర పనులు మొదలెట్టడం లో మునిగిపోయారు.... కాని పెళ్ళి మాత్రం ఒక సంవత్సరము తర్వాతేనని కండిషన్... నాకు అందులో అభ్యంతరం కనిపించలేదు... కాని ఒక సంవత్సరము కాలము గ్యాపే నా కొంప ముంచుతుందని అనుకొలే.... ఎందుకంటే మధ్యలోకి మా తమ్ముడు దిగాడు.... దిగడమంటే ఏ ట్రైన్ నుండో బస్సు నుండో దిగడం కాదు.. నాకు, నా మరదలికు మధ్య ఉన్న సం.రమ్ గ్యాప్ లోకి దిగి మొత్తము రసాభస చేసేశాడు.... అంతే నాకు, నాతో పెళ్ళి కుదిరిన మరదలికి అండర్ స్టాండింగ్ కుదరక యు టర్న్ తీసుకున్నా(దీనికి మాత్రము సరయిన కారణముందిలెండి. అపరిపక్వ నిర్ణయము మాత్రము కాదు. ఆ స్టోరి చెప్పాలంటే సీరియల్ కధలు రాయాలి).. ఈ విషయాలన్ని మా అమ్మగారికి తెలియవు కాబట్టి, నేను తీసుకొన్న యు టర్న్ కి తాను కొద్దిగా ఫైర్ అయ్యారు... కొద్ది రోజులకు ఆ ఫైర్ సద్దుమణిగిందనుకొండి... ఇది జరిగిన తర్వాత మరల మనకి పెళ్ళి మీద ఉన్న ఆ కొద్దిపాటి ఇంప్రెస్ కూడా పూర్తిగా పోయింది... అంతే పెళ్ళి చేసుకోకూడదని మరల స్ట్రాంగ్ గా డిసైడ్ అయ్యాను... నాకు మాత్రం ఈ బ్యాచిలర్ లైఫ్ బెటర్ లా అనిపించింది..ఎందుకంటే మంచి ఫ్రెండ్స్, రూమ్మెట్స్ ఉన్నప్పుడు అలాగే అనిపిస్తుంది... కాని మేమందరము జీవితాంతం అలాగే ఉంటామంటే కుదరదు కదా... రూమ్మేట్స్ చదువు పూర్తి చేసుకొని ఉద్యోగాల కోసము బయటకి వెళ్ళినప్పుడు పెద్దగా ఏమనిపించలేదు... అలాగే ప్రెండ్స్ కు మాత్రము నా అభిప్రాయాలే వాళ్ళకు ఉండాలని రూల్ లేదు కదా... ఉన్నదాంట్లో బెస్ట్ ప్రెండ్స్ అన్నవాళ్ళలో శ్రీకాంత్ పెళ్ళి చేసుకొని లండన్ వెళ్ళిపోయాడు.. పోనిలే వాడు లండన్ లో సంసారం తిప్పలు పడతాడులే అని సరిపెట్టుకొన్నా.. ఇంకొక ప్ర్రెండ్ గత రెండు సంరల క్రితమే ఒక అమ్మాయిని చూసుకొని పెళ్ళి కోసము ఎదురు చూస్తున్నాడు.. ఇంకొకడు ఎంగైజ్ మెంట్ చేసేసుకొని, ఈ రోజే ఫస్ట్ ఎంగైజ్ మెంట్ అన్యువెర్సరి అని పార్టి చేసుకుంటున్నాడట. ఆరు నెలలు తిరక్కుండనే నా బెస్ట్ జోస్త్ బాపూరావు కూడా పెళ్ళికి రెడి అయిపోయి, పెళ్ళి కూడా చేసేసుకున్నాడు.... పోనిలే అందరూ బాగుపడుతున్నారులే అనుకొన్నా..... నిజముగానే వాళ్ళందరూ బాగుపడ్డారు, పెళ్ళాలతో... నన్ను ఒక్కడు పట్టించుకుంటే ఒట్టు... పెళ్ళయిన వెధవలందరూ అంతే అని సరిపెట్టుకున్నా..... కాని మొదట నుండి అలవాటు ఆయిన ప్రెండ్స్ లేకపోయేసరికి మన షెడ్యుల్ మొత్తము తలక్రిందులయిపోయింది... నా మరదలుతో పెళ్ళి వద్దనుకున్నప్పుడు కూడా నా షెడ్యుల్ ఇలా తలక్రిందలవలేదు.... కాని చిన్నప్పటి నుండి అలవాటు ఆయిన షెడ్యుల్, ప్రెండ్స్ లేకపోయేసరికి తలక్రిందలయిందన్నమాట....
ఇప్పుడు చెప్పండి... నేను ముందులాగా పెళ్ళి చేసుకొను అనే నా మాటకి కట్టుబడి ఉండాలా.. లేక ఇంకొకసారి మరల మాట తప్పితే పోలా....
డైలమాలో ఉన్నా.... దానికి తోడు మా ఆఫీసులో ఒకటే రోద.... పెళ్ళెప్పుడని?? అడిగినా ప్రతివాడికి సమాధానము చెప్పలేక తిక్కరేగిపోతుంది.... ఆయినా నా వయస్సు ఇప్పుడు ఎంతని... జస్ట్ ఇరవై తొమ్మిది.... ఇరవై తొమ్మిదా అని నోరు వెళ్ళబెట్టకండి... నా దృష్టిలో అది ఎక్కువ కాదని నా అభిప్రాయము. కాలము ఎంత విచిత్రం చూడండి.... అప్పుడు అడగని ప్రతి ఒక్కడికి చెప్పేవాడిని, పెళ్ళి చేసుకొనని.... కాని ఇప్పుడు ప్రతి ఒక్కడు అడుగుతున్నా చెప్పడానికి తిక్కరేగుతుంది..... ఏమి చేస్తాం కలికాలం.... ఇప్పటికి కూడా కన్ ప్యుజ్ లో ఉన్నాను పెళ్ళి చేసుకోవడం గురించి... ఎప్పటికి వస్తుందో క్లారిటి.,... మరి మనకు క్లారిటి వచ్చేవరకు ఇంట్లో ఆగరు కదా.... అందుకే ప్రొద్దున మా అమ్మగారు ఫోన్.... అర్జంటుగా పోలిస్ స్టేషన్ లో దొంగలకి నాల్గు ప్రక్కల నుంచి తీసిన పోటోస్ తరహాలో పూల్ పోటొ ఒకటి, ఆఫ్ పోటొ ఒకటి, కూర్చున్నది ఒకటి, నిలబడినది ఒకటి తీసుకొని పంపాలట.... నెవ్వర్.. పంపే ప్రస్తక్తే లేదని తెగేసి చెప్పేసా.. ఆయితే సరే అని ఫోన్ పెట్టేసారు.. ఆశ్చర్యం. కొద్దిసేపు బ్రతిమాలతారేమో అనుకున్నా... అబ్బే.. బ్రతిమాలలేదు... ఏంటొ బొత్తిగా నన్ను ఎవరు అర్దం చేసుకోవడం లేదని ఒకటే బాధ.... అదేంటిరా బాబు వీడికి వెళ్ళి చేయకూడదని మా ఇంట్లో కూడా ఫిక్సయిపోరా ఏంటి అని బెంగ మొదలయింది నాలో....
ఆయితే పెళ్ళి విషయములో నాకు క్లారిటి వచ్చే వరకు ఆగాలా?? లేక పెళ్ళి చేసుకొని క్లారిటి తెచ్చుకోవాల అని అర్దం కావట్లేదు.....
No comments:
Post a Comment