సాయపడే మనసులింకాయున్నాయి......

మొన్న ఆ మధ్య రౌతులపూడిలోని మా పొలంలో చేస్తున్న పనులను చూడడానికి రమ్మని మా బావ ఫోన్ చేస్తే, సరే ఒకసారి చూసి వద్దామని బయలుదేరాను.. బడలిక దృష్ట్యా బైక్ మీద వెళ్ళేకంటే బస్సు మీద వెళ్ళడం బెటరనిపించి రౌతులపూడి మీదుగా వెళ్ళే కోటనందూరు బస్సులో బయలుదేరాను.

అప్పటికి సాయంత్రం మీదన పనులు పూర్తయిన వాళ్ళందరితో బస్సు కిక్కిరిసి పోయింది.. నాకు మాత్రము బస్సులో కండక్టరు వెనక రెండు లైన్ల వెనక కిటికి ప్రక్కన సీటు దొరికింది....

హమ్మయ్య అనుకొని దొరికిన సీటులో కూర్చుని, బస్సు ముందుకు వెళుతుంటే రోడ్డు ప్రక్కన ఉన్న చెట్లు వెనక్కు పరిగెడుతున్న దృశ్యం చూసి చాలా ఆనందం వేసింది...

అప్పటికి బస్సులో సరదాగా ప్రయాణించి చాలా రోజులయ్యింది... కొంతసేపటికి బస్సు కత్తిపూడి చేరుకుంది. అప్పటికి బస్సులో జనం తగ్గలేదు సరికదా ఇంకొంత మంది జనం తోడయ్యారు...

బస్సు బయలుదేరిన తర్వాత యదాలాపంగా జనంలోకి చూసిన నాకు అక్కడ రోజుల వయసున్న బిడ్డతో ఒకామె మరియు ఆవిడ తల్లి గారు అనుకుంటాను, ఇద్దరు కలసి ఆ బస్సులో ఆ జనాల తోపులాటలో నిలబడలేక చాలా ఇబ్బంది పడుతున్నారు... వెంటనే లేచి ఆ బిడ్డ తల్లికి సీటు ఇస్తే బాగుంటుందనిపించింది.

కాని తను నాకు చాలా దూరంలో యుంది. మరియు ఆ గందరగోళ పరిస్దితులో నా పిలుపు వారికి అందలేదు.... ఇక లాభం లేదని పైకి లేచి నిలబడదామనుకొనేసరికి కండక్టర్ వెనక సీటులో ఉన్న యువకుల్లో ఒకతను లేచి ఆ బిడ్దల తల్లికి స్దానం ఇచ్చాడు... కొద్ది సెకనుల్లోనే ప్రక్కనే ఉన్న ఇంకో యువకుడు కూడా లేచి ఆమె తల్లికి సీటు ఇచ్చాడు.... ఆ దృశ్యం చూడగానే నాకు చాలా ఆనందం కలిగింది...

ఎందుకంటే అంతకు ముందు స్టేజిలోనే సీటు గురించి ఒక పెద్ద మనిషితో గొడవపడి మరి ఆ సీటులో కూర్చున్నాడు. అప్పుడు అనుకొన్నా... ఏంటి మనవాళ్ళు మరి ఇంతగా స్వార్దపరులవుతున్నారని..... కాని అదే యువకుడు ఇప్పుడు ఒక బిడ్ద తల్లికి సీటు ఇచ్చి మనలోని విలువలు ఇంకా బ్రతికేయున్నాయని తెలియపరిచాడు... అంటే మనలో చాలా మందికి స్వార్దమున్నప్పటికి, అవసరమైనప్పుడు సహయము చేయడానికి కూడా మన తెలుగు వారు ఎంత ముందు ఉంటారో తెలిసింది....

అందుకనే ఇప్పుడు అంటున్నా సాయపడే మనసులింకాయున్నాయి అని......